راههای پیشگیری از سندروم ایزن منگر
ازآنجایی‌که سندروم آیزن منگر نوعی بیماری مادرزادی است، مهم‌ترین دلیل بروز آن مسائل ژنتیکی است. زنانی که به این بیماری مبتلا هستند، نباید برای بارداری اقدام کنند. زیرا جان خودشان و فرزندشان را به خطر می‌اندازند. به همین دلیل توصیه می‌شود که قبل از برنامه‌ریزی برای بارداری، حتما برای غربالگری ژنتیکی اقدام کنید.
در دوران بارداری به‌خصوص در ۳ ماه اول حاملگی، از تماس با افرادی که مشکوک به بیماری ویروسی هستند اجتناب کنید. خودسرانه دارویی را مصرف نکنید و حتما تحت‌نظر پزشک باشید. از الکل و دخانیات نیز در دوران بارداری استفاده نکنید.
روشهای تشخیص سندرم Eisenmenger
برای تشخیص سندروم ایزن منگر بعد از انجام معاینه‌های بالینی و بررسی سابقه خانوادگی بیمار، تست‌های مختلفی برای ارزیابی عملکرد و شرایط قلب تجویز می‌شود.
تست پیاده‌روی:
انجام ۶ دقیقه پیاده‌روی روی تردمیل با سرعت‌های مختلف، به سنجش عملکرد و تحمل قلب برای انجام فعالیت‌های بدنی کمک می‌کند.
الکتروکاردیوگرام:
یکی از روشهای تشخیص سندروم ایزن منگر، الکتروکاردیوگرام است. در این روش الکترودهایی به پوست وصل می‌شود تا میزان فعالیت الکتریکی قلب را اندازه‌گیری کنند.
آزمایش خون:
بیماران مبتلا به سندروم ایزن منگر عموما تعداد گلبول قرمز خونشان بالا است. با انجام آزمایش خون می‌توان تعداد این سلول‌های خونی و عملکرد کلیه و کبد را نیز بررسی کرد.
اکوکاردیوگرام:
با این روش می‌توان تصویری واضح و دقیق از قلب تهیه کرد. نوع فعالیت قلب، جزئیات و ساختار قلب و نواقص قلب در این روش به‌وضوح مشخص می‌شود.
CT اسکن:
برای ارزیابی و تصویربرداری از قلب و ریه این آزمایش تجویز می‌شود.
MRI:
ام‌آرآی در تهیه تصویری دقیق از رگ‌های خونی، ریه و قلب بدون استفاده از اشعه ایکس روشی کاربردی و متداول است.
کاتتریزاسیون قلب:
در این روش یک لوله نازک که با نام کاتتر شناخته می‌شود را وارد کشاله ران می‌کنند و از این طریق لوله را به‌سمت قلب حرکت می‌دهند. با استفاده از اشعه ایکس تصویری از قلب، اندازه سوراخ جداره بطنی، میزان فشارخون و حجم خون وارد شده به ریه را اندازه می‌گیرند.
روشهای درمان سندرم آیزن منگر
مهم‌ترین روشهای درمان سندرم آیزن منگر شامل موارد زیر است:
دارودرمانی:
داروهایی برای کنترل فشارخون، مکمل‌های آهن، داروهای رقیق‌کننده خون برای جلوگیری از بروز سکته قلبی یا مغزی و همچنین آنتی‌بیوتیک‌ها برای جلوگیری از عفونت‌های باکتریایی تجویز می‌شود. هدف اصلی مصرف این داروها، کنترل علائم این بیماری است.
فلبوتومی:
درصورتی‌که میزان گلبول‌های خون بیمار زیاد باشد با صلاحدید پزشک فلبوتومی یا خون دادن باید انجام شود. در این روش از بیمار خون گرفته می‌شود و باید به‌اندازه مجاز و مشخص باشد. معمولا این فرایند نباید به‌صورت روتین و طولانی‌مدت انجام شود.
عمل جراحی:
اگر روشهای درمانی دیگر برای بیمار به‌خوبی عمل نکند، باید پیوند قلب و ریه انجام شود. معمولا پزشکان عمل ترمیم سوراخ جداره بطنی را به بیماران توصیه نمی‌کنند. چراکه ریسک این عمل جراحی بالا است.
کنترل بارداری:
زنان مبتلا به این سندروم نباید باردار شوند. بهتر است متناسب با شرایط بیماری خود از پزشک زنان و زایمان در این مورد مشورت بگیرید. در حالت کلی مصرف قرص‌های ضدبارداری به‌دلیل وجود استروژن و احتمال ایجاد لخته خون، به این بیماران توصیه نمی‌شود.
کلام آخر
این سندروم نوعی بیماری قلبی مادرزادی است که به‌دلیل وجود سوراخی در جداره بطن قلب مشکلاتی از قبیل فشارخون بالا ایجاد می‌شود. اگر اندازه این سوراخ کوچک باشد، با گذشت زمان می‌توان بهبود یافت. اما اگر اندازه آن بزرگ باشد، احتمال بروز علائمی مثل نارسایی قلبی، مشکلات کلیوی و کمبود آهن در بدن نیز افزایش پیدا می‌کند.